Έχω κάτσει και κοιτάζω τη λίστα με τα ψώνια σαν να πρόκειται να μου μιλήσει. Τα μάτια μου ακολουθούν την πορεία των γραμμάτων στο μισοσκισμένο κομμάτι χαρτί. Οι χαρακτήρες είναι μικροσκοπικοί, ολοστρόγγυλοι, τακτικά διευθετημένοι στο λευκό χώρο. Λες και το άτομο που έγραφε φοβόταν να ενοχλήσει το σημειωματάριο. Η ώρα έχει περάσει και ο καφές μου είναι προ πολλού παγωμένος. Χωρίς να στρέψω το βλέμμα απλώνω ενστικτωδώς το χέρι μου προς το τασάκι, το τσιγάρο όμως έχει γίνει στάχτη. Θα έπρεπε να δουλεύω, αντ' αυτού σπαταλάω πολύτιμο χρόνο περιεργαζόμενος, για πολλοστή φορά, μια κοινότυπη λίστα για σούπερ μάρκετ που δεν είναι κάν δική μου. Την κοιτάζω επίμονα, λυσσασμένα, σαν από τα μυστικά της να κρέμεται η ζωή κάποιου. Πράγμα παράλογο, προφανώς. Σχεδόν όσο παράλογη είναι και μονότονη ασχολία μου. Με κάποια αμηχανία τραβάω το πληκτρολόγιο του υπολογιστή προς το μέρος μου. Ανοίγω ένα κενό αρχείο κειμένου και το γεμίζω με άχρηστα συμπεράσματα. Η μνήμη μο