Το βλοσυρό της βλέμμα σκάβει μεταφορικές τρύπες στο κρανίο του. Η έκφρασή της, μισοκρυμμένη πίσω από συννεφάκια καπνού, φαντάζει αδύνατο να αποκωδικοποιηθεί. Από τα κοκκαλιάρικα δάχτυλά της, καμμένο και μεταμορφωμένο σχεδόν ολωσδιόλου σε στάχτη, κρέμεται ακόμα εκείνο το ρημάδι το τσιγάρο. Εκείνος το έχει ψιλοσιχαθεί, αυτό το τσιγάρο. Στέκεται αγέρωχο στη θέση του εδώ και κάνα μισάωρο, κοντά στο ύψος του πηγουνιού της, απαθές σαν ασθένεια, μετέωρο σα στήλη άλατος. Το κοιτάζει με εκνευρισμένο ενδιαφέρον, να ερωτοτροπεί αυτοκτονικά με το ελάχιστο εναπομείναν οξυγόνο του δωματίου, ενώ μια ιδέα παραδίπλα τα χείλη της ιδιοκτήτριάς του κινούνται ακατάπαυστα, εκφέροντας το δίχως άλλο ανοησίες. Η επιμονή που επιδεικνύει αυτό το αξιοθρήνητο αποκαϊδι του προκαλεί δέος. Κοίτα ,σκέφτεται, με πόση ευκολία αυτή η μαλακία αγνοεί το νόμο της βαρύτητας, κοίτα πως φτύνει στη μούρη της παγκόσμιας έλξης. Και εγώ; Εγώ σμπαραλιάζομαι λεπτό προς λεπτό. Σε λίγες μέρες πιθανό να χρειάζομαι συναρμο