Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

About


 "Εκνευρίζομαι. Όχι, περίμενε. Εκνευρίστηκα."
~Εγώ για τα πάντα

Γράφω για μένα, θα έλεγα, αλλά δεν γράφω για μένα. Συνήθως αρχίζει σαν ψυχοθεραπεία- ένα ποίημα από δω, ένα διήγημα από κεί, για να κυλήσει η μαυρίλα από τα μέσα προς τα έξω. Μετά παύει να είναι κάτι προσωπικό και αποκτά μια δικιά του ζωή, οπότε πρέπει να το ελευθερώσω. Πάνω κάτω όταν συμβαίνει αυτό αρχίζω να σιχαίνομαι αυτό που έγραψα και προχωράω στο επόμενο.

Είναι κάτι σαν νεκροταφείο φαεινών ιδεων. Με βομβαρδίζουν ανηλεώς, τις ξερνάω δια των δακτύλων και καθαρίζει το σύστημα. Κάθε καινούργια ανάρτηση είναι κάτι σαν το"ενθάδε κείται..." κάποιας ιστορίας που είχε την ατυχία να γεννηθεί  από τη λάθος μεριά του κεφαλιού μου. (Σπόιλερ: είναι η μέσα.) Συνήθως προτιμάω την ελληνικήν, αλλά αν τύχει να συναντήσετε κάποια από τις αγγλόφωνες, δίνω την απάντηση εκ των προτέρων: δεν είμαι από χωριό (και όχι, δεν νομίζω να μιλάγαν στο χωριό μου, ακόμα και να ήμουν).

Τα ανεβάζω (τα ανεβάζω;) όποτε θυμάμαι, και όποτε δεν μου καίνε τα μάτια αρκετά για να τα σβήσω από το πρόσωπο της Γης. Φανατικοί αναγνώστες συγγενείς και φίλοι: θα έλεγα με αρκετή βεβαιότητα πως, αν ήταν στο χέρι της, η μάνα μου θα με βράβευε με Νόμπελ. Ή και όχι. Δε βαριέσαι.

Εγώ μια φορά την τζίφρα μου την έχω κάνει εξάσκηση. Και ας μη χρειαστεί ποτέ να υπογράψω το αγέννητο μπεστ-σέλλερ μου.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Meek

The work was, admittedly, useless- no one left to dig out things for- but it was something . The robot had been chipping away at the mountainside when its claws hit the casket, metal dulled by way of time and dirt.  It hadn’t meant to open the thing; it just happened. Latches came undone with a sigh, then the girl emerged, coughing. She was covered in slime, disoriented.  It bespoke her. You are in the future , it explained, not for the first time. Time capsules had been all the rage once; as the air steadily became more unbreathable, governments were anxious to preserve human specimens. For the next civilization, supposedly.  Listen , it said with remorse, you’re dying . Her eyes went wide as saucers. This bit was always disconcerting, but the robot persevered, playing soothing music through its speakers. And it must have worked, because, when the hypoxia manifested, she was smiling.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Πουφ!

Το βλοσυρό της βλέμμα σκάβει μεταφορικές τρύπες στο κρανίο του. Η έκφρασή της, μισοκρυμμένη πίσω από συννεφάκια καπνού, φαντάζει αδύνατο να αποκωδικοποιηθεί. Από τα κοκκαλιάρικα δάχτυλά της, καμμένο και μεταμορφωμένο σχεδόν ολωσδιόλου σε στάχτη, κρέμεται ακόμα εκείνο το ρημάδι το τσιγάρο.  Εκείνος το έχει ψιλοσιχαθεί, αυτό το τσιγάρο. Στέκεται αγέρωχο στη θέση του εδώ και κάνα μισάωρο, κοντά στο ύψος του πηγουνιού της, απαθές σαν ασθένεια, μετέωρο σα στήλη άλατος. Το κοιτάζει με εκνευρισμένο ενδιαφέρον, να ερωτοτροπεί αυτοκτονικά με το ελάχιστο εναπομείναν οξυγόνο του δωματίου, ενώ μια ιδέα παραδίπλα τα χείλη της ιδιοκτήτριάς του κινούνται ακατάπαυστα, εκφέροντας το δίχως άλλο ανοησίες. Η επιμονή που επιδεικνύει αυτό το αξιοθρήνητο αποκαϊδι του προκαλεί δέος. Κοίτα ,σκέφτεται, με πόση ευκολία αυτή η μαλακία αγνοεί το νόμο της βαρύτητας, κοίτα πως φτύνει στη μούρη της παγκόσμιας έλξης. Και εγώ; Εγώ σμπαραλιάζομαι λεπτό προς λεπτό. Σε λίγες μέρες πιθανό να χρειάζομαι συν...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Πρωινός Καφές

Έχω κάτσει και κοιτάζω τη λίστα με τα ψώνια σαν να πρόκειται να μου μιλήσει. Τα μάτια μου ακολουθούν την πορεία των γραμμάτων στο μισοσκισμένο κομμάτι χαρτί. Οι χαρακτήρες είναι μικροσκοπικοί, ολοστρόγγυλοι, τακτικά διευθετημένοι στο λευκό χώρο. Λες και το άτομο που έγραφε φοβόταν να ενοχλήσει το σημειωματάριο.  Η ώρα έχει περάσει και ο καφές μου είναι προ πολλού παγωμένος. Χωρίς να στρέψω το βλέμμα απλώνω ενστικτωδώς το χέρι μου προς το τασάκι, το τσιγάρο όμως έχει γίνει στάχτη. Θα έπρεπε να δουλεύω, αντ' αυτού σπαταλάω πολύτιμο χρόνο περιεργαζόμενος, για πολλοστή φορά, μια κοινότυπη λίστα για σούπερ μάρκετ που δεν είναι κάν δική μου.  Την κοιτάζω επίμονα, λυσσασμένα, σαν από τα μυστικά της να κρέμεται η ζωή κάποιου. Πράγμα παράλογο, προφανώς. Σχεδόν όσο παράλογη είναι και μονότονη ασχολία μου.  Με κάποια αμηχανία τραβάω το πληκτρολόγιο του υπολογιστή προς το μέρος μου. Ανοίγω ένα κενό αρχείο κειμένου και το γεμίζω με άχρηστα συμπεράσματα. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα