The work was, admittedly, useless- no one left to dig out things for- but it was something . The robot had been chipping away at the mountainside when its claws hit the casket, metal dulled by way of time and dirt. It hadn’t meant to open the thing; it just happened. Latches came undone with a sigh, then the girl emerged, coughing. She was covered in slime, disoriented. It bespoke her. You are in the future , it explained, not for the first time. Time capsules had been all the rage once; as the air steadily became more unbreathable, governments were anxious to preserve human specimens. For the next civilization, supposedly. Listen , it said with remorse, you’re dying . Her eyes went wide as saucers. This bit was always disconcerting, but the robot persevered, playing soothing music through its speakers. And it must have worked, because, when the hypoxia manifested, she was smiling.
Το βλοσυρό της βλέμμα σκάβει μεταφορικές τρύπες στο κρανίο του. Η έκφρασή της, μισοκρυμμένη πίσω από συννεφάκια καπνού, φαντάζει αδύνατο να αποκωδικοποιηθεί. Από τα κοκκαλιάρικα δάχτυλά της, καμμένο και μεταμορφωμένο σχεδόν ολωσδιόλου σε στάχτη, κρέμεται ακόμα εκείνο το ρημάδι το τσιγάρο. Εκείνος το έχει ψιλοσιχαθεί, αυτό το τσιγάρο. Στέκεται αγέρωχο στη θέση του εδώ και κάνα μισάωρο, κοντά στο ύψος του πηγουνιού της, απαθές σαν ασθένεια, μετέωρο σα στήλη άλατος. Το κοιτάζει με εκνευρισμένο ενδιαφέρον, να ερωτοτροπεί αυτοκτονικά με το ελάχιστο εναπομείναν οξυγόνο του δωματίου, ενώ μια ιδέα παραδίπλα τα χείλη της ιδιοκτήτριάς του κινούνται ακατάπαυστα, εκφέροντας το δίχως άλλο ανοησίες. Η επιμονή που επιδεικνύει αυτό το αξιοθρήνητο αποκαϊδι του προκαλεί δέος. Κοίτα ,σκέφτεται, με πόση ευκολία αυτή η μαλακία αγνοεί το νόμο της βαρύτητας, κοίτα πως φτύνει στη μούρη της παγκόσμιας έλξης. Και εγώ; Εγώ σμπαραλιάζομαι λεπτό προς λεπτό. Σε λίγες μέρες πιθανό να χρειάζομαι συναρμο